Gdy na Mszy świętej przyjmujemy postawę stojącą, to nie stoimy tak sobie. Stoimy przed Bogiem. Jest to postawa szacunku i miłości. Wyraża ona również gotowość. Ten, kto stoi, jest gotów by natychmiast pójść tam, gdzie trzeba, i wypełnić polecenie. W ten sposób rozpoczynamy i kończymy Eucharystię. Ewangelii słuchamy również w postawie stojącej, stoimy gdy kapłan odmawia modlitwy, a przede wszystkim podczas prefacji i modlitwy "Ojcze nasz". Stoimy również podczas śpiewu "Chwała na wysokości Bogu", "Alleluja" i "Święty, Święty, Święty". Postawa stojąca jest znakiem szacunku dla drugiej osoby. Witając się z kimś - wstaję.

Anneliese Huck

Kto klęka, uniża się przed Bogiem. Pokazuje w ten sposób: "Wiem, że Ty jesteś nieskończenie wielki Boże, ja natomiast jestem przed Tobą bardzo mały".

Na klęczkach uznajemy wielkość Boga. Postawa ta jest modlitwą.

Przyklęknięcie ma taki sam sens co klęknięcie, trwa jednak krócej.

Ukłon jest także znakiem głębokiego szacunku. Gdy ktoś kładzie się krzyżem na podłodze, tak jak kapłan przed ołtarzem w Wielki Piątek, to wyraża swoją postawę uniżenia wobec kochającego Boga.

Postawa siedząca to postawa rozmyślania i rozważania, a przede wszystkim - wsłuchiwania się. Siedzimy podczas czytań biblijnych, przy śpiewie psalmu responsoryjnego i w czasie homilii. Postawę taką przyjmujemy podczas przygotowywania darów, można także usiąść po przyjęciu Komunii świętej. W ciszy wchodzimy w głąb siebie, próbujemy usłyszeć, co chce przekazać nam Bóg.

Nie ma nic bardziej normalnego, jak chodzenie. Mimo to postawa ta ma również coś oznaczać: pomyślcie o procesji Bożego Ciała. Otaczamy kapłana, który ulicami miast i wiosek niesie monstrancję z Ciałem Pańskim. Postawa ta nawiązuje do wędrówki Izraela. Całe nasze życie jest wędrówką do Boga. Słowo "chodzić" można zastąpić słowem "kroczyć". Kroczenie także jest bardziej dostojne. Nie ma nic z pośpiechu i wyścigów. Jako ministranci, powinniście "kroczyć": spokojnie i rytmicznie, nie za wolno, a przede wszystkim - bez sztuczności i przesady.