Obrzędy wstępnePrzychodząc do świątyni, aby uczestniczyć we Mszy świętej, często jesteśmy rozproszeni i błądzimy gdzieś myślami. Obrzędy wstępne i pozdrowienie mają nas właściwie uspokoić i przygotować do wspólnego i pełnego udziału w Eucharystii. Na początku wykonujemy znak krzyża. Wyznajemy nim, że zebraliśmy się w kościele "w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Również następujące później wyznanie grzechów (akt pokuty) pomaga naszemu przygotowaniu. Przyznajemy, że nasze postępowanie było złe i że nie spełnialiśmy dobra tam, gdzie powinniśmy je spełnić. Skoro gromadzimy się w imię Jezusa i wspólnie uczestniczymy w Eucharystii nie możemy być skłóceni z innymi ludźmi. Prosimy więc Boga i siebie nawzajem o przebaczenie naszych win. Wezwaniem "Panie, zmiłuj się nad nami" wyznajemy, że Jezus jest naszym Panem i prosimy Go o miłosierdzie z powodu naszych słabości i wad.
W niedzielę, uroczystości i święta modlimy się hymnem uwielbienia, którego początku należy szukać w Ewangelii o Bożym Narodzeniu, gdzie aniołowie śpiewają: "Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli...". Tę część Liturgii nazywamy "Gloria" od pierwszego słowa łacińskiego tekstu hymnu.
Modlitwa dnia, czyli Kolekta kończy obrzędy wstępne i wprowadza nas do Liturgii Słowa Bożego. Należy ona do tzw. modlitw urzędu kapłańskiego. Modlitwę tę prezbiter kieruje do Boga w imieniu wszystkich zgromadzonych wiernych. Uczestnicy Liturgii przyłączają się do niej przez końcowe "Amen", co znaczy: "Niech się tak stanie". Podczas uroczystości i świąt kolektą wyraża się główny motyw tematyczny danego święta.
Liturgia Słowa
W centralnym miejscu pierwszej z dwóch głównych części Liturgii Mszy świętej znajduje się Słowo Boga. Jest ono głoszone w czytaniach i w Ewangelii oraz wyjaśniane w homilii. Czyta się fragmenty tekstów Starego Testamentu, Dziejów Apostolskich lub Listów. Po pierwszym czytaniu, jako odpowiedź wspólnoty na usłyszane słowo Boga, następuje psalm responsoryjny.
Niekiedy, szczególnie podczas wielkich świąt i uroczystości, lekcjonarz lub Ewangeliarz przynoszone są do ambony procesjonalnie. Dwóch ministrantów niesie wtedy płonące świece. Podczas odczytywania Ewangelii stoją oni po obu stronach ambony. Ewangeliarz okadza się, by w ten sposób uwielbić Chrystusa obecnego pośród nas w Swoim Słowie. Radosne zawołanie "Alleluja!", śpiewane przez zebranych, również wyraża radość z Dobrej Nowiny o zbawieniu. Odczytanie Ewangelii to centralny punkt Liturgii Słowa.
W homilii prezbiter lub diakon wyjaśnia odczytane Słowo. Niekiedy terminów "homilia" lub "kazanie" używa się zamiennie. W niedziele i święta po homilii wyznajemy naszą wiarę treścią "Credo". Wyznanie wiary zostało włączone do Mszy świętej w średniowieczu. Pierwotnie było ono nieodłączną częścią tylko Liturgii chrzcielnej.
Liturgię Słowa kończy Modlitwa Powszechna. Przewodniczący Liturgii rozpoczyna i kończy ją, natomiast wierni świeccy mogą wymieniać prośby w imieniu całej wspólnoty.
Liturgia Eucharystyczna
Drugą część Liturgii rozpoczyna przygotowanie darów. Jest to również najtrudniejsza część służby liturgicznej ministranta.
Ministranci lub przedstawiciele wiernych przynoszą do ołtarza dary chleba i wina.
Następnie kapłan unosi do góry kolejno patenę z hostią i kielich z winem odmawiając stosowne modlitwy.
W centralnym punkcie Liturgii Eucharystycznej znajduje się Modlitwa Eucharystyczna. Jest to wielkie uwielbienie i dziękczynienie. Składają się na nią: Prefacja, Aklamacja "Święty" oraz Modlitwa Konsekracyjna (na przeistoczenie).
Prefacja rozpoczyna się od dialogu między prezbiterem, a wspólnotą wiernych (tzw. dialog przed prefacją). W imieniu wszystkich zgromadzonych kapłan dziękuje Bogu za Jego wielkie dzieła i wydarzenia z historii zbawczej, które obchodzimy uroczyście w ciągu całego roku liturgicznego. W aklamacji: "Święty" Kościół przejmuje myśli i modlitwy tak ze Starego, jak i Nowego Testamentu. Zakończenie modlitwy - "Hosanna" jest hebrajskim zawołaniem, wyrażającym uwielbienie Boga. Centralny punkt Modlitwy Eucharystycznej to przeistoczenie ze słowami konsekracji, które Jezus wypowiedział do swych uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy. Prezbiter wypowiada je w imieniu Chrystusa, ofiarującego się nam w znakach chleba i wina.
Nigdy nie zrozumiemy w pełni, że pod postacią chleba i wina przyjmujemy prawdziwe Ciało i Krew Pańską. Prezbiter mówi nam o tym w słowach aklamacji po przeistoczeniu: "Oto wielka tajemnica wiary", na które wierni odpowiadają.
Jezus nauczył swych uczniów modlitwy "Ojcze nasz...", jako odpowiedź na prośbę: "Panie, naucz nas modlić się!". Ma ona dla nas wyjątkowe znaczenie. Używamy jej podczas każdej Mszy świętej i powinniśmy to również czynić prywatnie. Po zachęcie ze strony prezbitera uczestnicy Liturgii przekazują sobie znak pokoju przez podanie rąk.
"Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami" - tak modlimy się przed przyjęciem Komunii świętej. Posiłek Jezusa z uczniami nawiązywał do żydowskiej uczty paschalnej. Podczas śpiewu, kapłan łamie konsekrowany Chleb. Słowo "komunia" znaczy "wspólnota", a zatem Komunii świętej bardzo ściśle jednoczymy się z Chrystusem oraz pomiędzy sobą.
Zapraszając wiernych do Komunii świętej, prezbiter unosi konsekrowaną Hostię nad ołtarzem, wypowiadając słowa, które zawdzięczamy Janowi Chrzcicielowi: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata". Następuje Akt pokory, będący także cytatem z Pisma Świętego.
Podczas niedzielnej Mszy świętej Komunia rozdawana jest pod postacią Chleba. Istnieje jednak możliwość, by przy szczególnych uroczystościach przyjąć Komunię świętą pod dwiema postaciami. Przed przyjęciem Chrystusa obowiązuje post eucharystyczny, czyli wstrzymanie się na godzinę przedtem od spożywania pokarmów. Post wyraża on postawę radosnego oczekiwania na przyjście Pana.
Liturgię Eucharystyczną kończy modlitwa po Komunii.
Obrzędy zakończenia
Błogosławieństwo i końcowe pozdrowienie zamykają sprawowanie Eucharystii. Odejściu prezbitera i służących od ołtarza towarzyszy śpiew i muzyka organowa.
Rozesłanie "Idźcie w pokoju Chrystusa", zobowiązują nas, by nieść innym ludziom Jego pokój i miłość.
Pomyślmy o tym po Mszy świętej.
